od Isabelle do Nicolasa

- Skądże – na jego odpowiedź kształt moich ust wykrzywił się w delikatny uśmiech niczym na słynnym obrazie ciemnowłosej kobiety. – To jest ciekawsze.

Poczułam niewielkie zdziwienie. Co sprawiło, że herbatka u świeżo poznanej osoby jest bardziej interesująca niż spacer w ten piękny deszczowy poranek? Mężczyzna musiał mieć coś nie do końca poukładane w głowie, że bez problemu zgodził się na dość nietypową wizytę, jednak nie mnie było to oceniać.

- Cieszę się – odpowiedziałam z wyraźną ulgą w głosie. – Szedłeś do pracy czy może z niej wracałeś?

Miałam cichą nadzieję, że tym pytaniem nie naruszyłam jego prywatności. W końcu nikt nie wie czego mogłam się spodziewać po moim gościu, jednak wierzyłam, że nic złego mnie nie spotka. Na potwierdzenie tej myśli wypiłam kilka łyków mojej ulubionej herbaty.

- Szedłem, tylko za wcześnie wstałem – odpowiedział. Dosłownie chwilkę później w kuchni pojawiła się kolejna osoba, babcia. Siwowłosa ze zdziwieniem spojrzała na Nicolasa, a potem uśmiechnęła się i zerknęła na mnie.

- Przyprowadziłaś gościa. Twój kolega? – kobieta z wielkim przejęciem zaczęła przeszukiwać szafki. 

- Znalazł Snowflake’a. Czego szukasz? – wychyliłam się nieco na krześle by dokładnie obserwować jej poczynania.

- Chciałam herbatę sobie zrobić, ale nie mogę znaleźć kubka – odpowiedziała zmartwiona.

- Babciu, już sobie zrobiłaś – wyjaśniłam. – Zaniosłaś do swojego pokoju, na pewno leży na stoliku nocnym.

Kobieta spojrzała na mnie, zamrugała kilka razy i zaśmiała się cicho. Podziękowała i wyszła w stronę swojej sypialni. Wzięłam głęboki oddech.

- Ma demencję – odezwałam się do Nicolasa, który chcąc nie chcąc był świadkiem tej sceny.

- Póki nie zapomni gdzie mieszka, jest dobrze – odparł odkładając kubek. Po jego minie ciężko było mi stwierdzić czy mu smakowała.

- Zaparzam jej specjalne zioła, więc nie powinno do tego dojść.

- Gdzie pracujesz? – spytał, biorąc kolejne łyki herbaty.

- W Szpitalu Świętego Munga, jako sprzedawczyni w sklepie i herbaciarni – odpowiedziałam, łapiąc prawą dłonią za kubek.

- Sprzedajesz coś konkretnego? – padło kolejne pytanie, które moim zdaniem nie miało najmniejszego sensu. Niemożliwe, by Nicolas przez całe swoje życie ani razu nie zjawił się w miejscu mojej pracy.

- Różne herbaty na wszystkie dolegliwości, więc jeśli czegoś potrzebujesz, mów śmiało – uśmiechnęłam się do niego, co odwzajemnił. 

- Zapamiętam – odpowiedział, spoglądając na wiszący na ścianie zegar.

- A ty? Pracujesz gdzieś w pobliżu? – na moje pytanie kiwnął głową.

- Tatuażysta – krótko, zwięźle i na temat.

- W nieścieralnych tatuażach Markusa Scarra? - przytaknął. - Masz gdzieś tatuaż? - Pokręcił głową.

- Praktycznie inni mają, ale nie ja – odchyliłem się do tyłu, opierając się o krzesło. - Jakoś się nie mogę zdecydować. Ale jakbyś chciała, to z chęcią zapraszam – nastała chwila niezręcznej ciszy. - Będę szedł, za kwadrans otwierają.

Mężczyzna wstał powoli i odłożył kubek w zlewie. Powtórzyłam jego ruch zaraz po tym, kiedy dopiłam swoją herbatę.

- Miło było poznać – powiedziałam, odprowadzając go do drzwi. - Może się jeszcze spotkamy.

- Możliwe, często tędy przechodzą – nałożył buty. - A jeśli spotkam Snowflake'a, jeśli dobrze pamiętam, tym bardziej.

Kiwnęłam głową, a Nicolas pożegnał się ze mną. Kiedy zamknęły się drzwi wzięłam głęboki oddech, starając się nieco uspokoić myśli. To było dość nietypowe rozpoczęcie dnia, w końcu niecodziennie zapraszałam do środka osoby ratującego mojego ukochanego zwierzęcego towarzysza, a takie sytuacje ze zniknięciem zdarzały się średnio kilka razy w miesiącu. Tak czy tak koty to urocze stworzenia chodzące własnymi ścieżkami i jeśli Snowflake miał potrzebę wychodzić sobie na dłuższe samotne spacery to ja nie byłam w stanie ich mu zabronić. Chociaż, gdybym spędziła może trochę więcej czasu nad jego wychowaniem w kocięcych latach to byłaby spora szansa na uniknięcie takich sytuacji.

- Dzień dobry, panienko Isabelle! – z zamyślenia wyrwał mnie głos mężczyzny przechodzącego przez ulicę. Zamrugałam szybko i z przerażeniem rozejrzałam się dookoła siebie. Niczym posąg stałam i wyglądałam przez otwarte okno, zastanawiając się nad nadchodzącymi wydarzeniami tego dnia. W odpowiedzi odmachałam przechodniowi i zaszyłam się w swoim pokoju. Niedługo miałam otwierać sklep, a ja dalej nie byłam przygotowana na wyjście z domu. Jak to miałam w zwyczaju, ubrałam się w sukienkę z przedłużanym tyłem, na nogi naciągnęłam długie skarpety i całość mojej kreacji dopełniłam moimi ulubionymi wysokimi butami. Z uśmiechem obejrzałam się w niewielkim lustrze stojącym w kącie mojego pokoju.

- Babciu, wychodzę do pracy – odezwałam się do staruszki stojąc w jej drzwiach. – Pamiętaj, by nikogo nie wpuszczać do domu pod moją nieobecność.

- Oczywiście kochanie – odpowiedziała nie odwracając się w moją stronę. Kobieta z przejęciem studiowała jakieś czasopismo leżące na stole przed nią.

- To do zobaczenia – uśmiechnęłam się i dokładnie zamknęłam drzwi zewnętrzne. Nucąc melodię jednej z wielu moich ulubionych piosenek kroczyłam w stronę mojego miejsca pracy.

Po prawie pół godzinie nieco zmoczona przez deszcz wkroczyłam do Szpitala Świętego Munga. Przywitałam się z kilkoma mijanymi osobami i po chwili zaszyłam się w moim najulubieńszym miejscu. 

- Dzień dobry! – niedługo po otwarciu przeze mnie sklepiku pojawił się, to znaczy pojawiła się moja pierwsza tego dnia klientka. Pojawiała się u mnie średnio dwa razy w tygodniu i każdorazowo przynosiła ze sobą własnoręcznie upieczone ciastka z czekoladą.

- To co zawsze? – uśmiechnęłam się do niej zaraz po tym jak ją przywitałam. Przytaknęła, a ja na moment zniknęłam z zasięgu jej wzroku. Zaszyłam się między dobrze znanymi mi półkami z ziołami, by po chwili znaleźć odpowiednio przygotowaną mieszankę roślin pomagającą zwalczyć wczesne objawy choroby Alzheimera. Kobiecinie nie śpieszyło się jeszcze do spędzenia reszty życia w domu spokojnej starości i chciała się nacieszyć tym co jej zostało. Kiedy wróciłam do lady i podałam klientce opakowanie z ziółkami przeprowadziłyśmy kilkuminutową konwersację. Moja rozmówczyni opowiedziała o niedawno narodzonych wnukach, ja natomiast napomknęłam o moim porannym gościu.

- Przepraszam – do moich uszu dotarło charczenie. – Czy mogłaby pani w końcu mnie obsłużyć?

Ze zdziwieniem spojrzałam na mężczyznę stojącym gdzieś obok. Jakim cudem ja go nie zauważyłam? Z zawstydzoną miną wysłuchałam jego potrzeby i po chwili podałam mu odpowiednie opakowanie.

- Pięć galeonów – powiedziałam w kierunku klienta.

- Ostatnio płaciłem cztery!

- Nie ja ustalam tutaj ceny – prychnęłam szorstko. – Jeśli panu nie pasuje, to proszę nie brać.

Bez słowa rzucił monetami na blat, złapał za opakowanie i klnąc pod nosem wyszedł. Chwilę po nim moja wcześniejsza rozmówczyni również opuściła mój sklep. Korzystając z chwilowej nieobecności przechodniów zamiotłam podłogę w pomieszczeniu i przetarłam półki. Jeszcze tylko kilka godzin i mogłam wrócić do domu.

Jak to czasami bywało coś musiało pójść nie tak i drzwi do sklepu zamknęłam dopiero godzinę po faktycznym zamknięciu. Waga tego czynu w żaden sposób nie zepsuła mojego dobrego humoru i mimo lekkiego opóźnienia powolnym spacerkiem ruszyłam do domu. O tej porze babcia powinna spać, więc nie martwiło mnie to, jak zareaguje na mój niepunktualny powrót.

Rozglądałam się po mieście jak to miałam w zwyczaju. Każdy dzień sprawiał, że te same miejsca wyglądały zupełnie inaczej niż w dniu poprzednim. Zachwycał mnie każdy najmniejszy szczegół, do czasu, gdy nie dotarłam do mieszkania. Światło w każdym pomieszczeniu świeciło się. Pomyślałam o demencji babci, jednak coś mi w niej nie pasowało. Czyżby staruszka zajęła się eliksirami, albo co gorsza, czarami? Nie sądziłam, że to się zdarzy, w końcu jej różdżka została przeze mnie zamknięta w pudełku głęboko ukrytym w szafie. Więc co w takim razie powodowało, że oprócz ciepłego żółtego światła w pomieszczeniach migały różnokolorowe światełka, a poza tym szło usłyszeć niepokojące dźwięki brzmiące jak… rzucane zaklęcia?

Z przerażeniem wbiegłam po schodach i weszłam do otwartego już mieszkania. Nie zważając na jakiekolwiek niebezpieczeństwo wskoczyłam do pokoju babci, z którego dobiegały podniesione głosy.

- Co tu się wyprawia? – krzyknęłam, starając się odwrócić uwagę nieproszonych gości ze staruszki na mnie.

- Isabelle! – krzyknęła w międzyczasie kobieta. – Uciekaj!

Nie przejęłam się jej poleceniem, odpalona adrenalina spowodowała, że chyba ryzykując swoje życie wskoczyłam przed babcię.

- Skoro stara nie chciała się dogadać, to może młoda będzie chciała! – bliżej niezidentyfikowana przeze mnie postać krzyknęła. – Ta cała Stephanie sprzedała nam leki mające wyleczyć raka, a one sprawiły, że nasza córka ma przerzuty i pogorszyły cały stan! Żądamy zwrotu pieniędzy.

Przełknęłam ślinę, nie za bardzo wiedziałam co mam powiedzieć. Byłam zła na babcię, prosiłam ją, by przestała bawić się w leczenie ludzi.

- Spróbujmy na spokojnie.. – w tym czasie druga osoba rzuciła jakimś zaklęciem w szafkę, która rozpadła na części pierwsze. – Na spokojnie porozmawiać.

- Moja szafka – jęknęła kobieta.

- Co tu jest do rozmawiania! – tym razem odezwała się druga osoba, była to kobieta. – Albo oddajecie nam pieniądze, albo… zniszczymy to mieszkanie!

Nie czekając na reakcję z naszej strony kolejne zaklęcie sprawiło, że ulubiony wazon babci wyleciał przez okno i spadł w dół, rozbijając się na kawałki. Bez słowa wyciągnęłam swoją różdżkę i kiedy już zaczęłam wypowiadać zaklęcie, druga strona tego konfliktu rzuciła to zaklęcie pierwsze i moja różdżka wypadła z mojej dłoni.

<Nicolas?>

I’m trapped in a gate

And the only key is broken

@ryeomiii

Imię: Klarus

Nazwisko: Malfoy

Wiek: 25 lat

Status krwi: Czystej krwi 

Edukacja: Ukończona szkoła magii Hogwart - Slytherin 

Różdżka: Niezbyt giętka, włókno ze smoczego serca, czerwony dąb, 13 cali

Praca: Pracownik niewidzialnego oddziału zadaniowego 

Związek: Miał kilka romansów, ale nigdy nie umiał się w żaden w pełni zaangażować. 

Orientacja seksualna: Panseksualny

Rodzina:

• Sewer Malfoy - ojciec; brat cioteczny Abraxasa; członek rady ministrów u boku swojego brata; śmierciożerca; stosunki z synem ma nadzwyczaj dobre między innymi dlatego, iż łączą ich takie same poglądy i zdanie na temat niektórych, całkiem ważnych spraw; mężczyzna uważa syna za swoje oczko w głowie. 
• Alina Lucy - matka; czarodziejka czystej krwi; niegdyś wykładała w Hogwarcie, jednakże przeniesiono ją na oddział urazów pozaklęciowych, gdy uznano, iż nie nadaje się na profesora; kochająca matka niestety pozostająca w cieniu męża; bardzo chciała odpowiednio wychować syna, jednak wiecznie uciszana w końcu pogodziła się z losem. 
• Lucjusz Malfoy - kuzyn od strony ojca; starszy o 3 lata; Klarus rywalizuje z nim odkąd byli mali; za dzieciaka były to niewinne zabawy kończące się przeważnie śmiechem, jednak obecnie weszło to na wyższy stopień; uwielbiają uprzykrzać sobie nawzajem życia, a momentami biorą to na zbyt poważnie. 
• Narcyza Malfoy (Black) - żona Lucjusza; raczej nigdy nie miała dobrych stosunków z Klarusem, gdyż ten jest dla niej oschły lub stroi sobie z niej żarty przez co spotykają go częste upomnienia od kuzyna.
• Abraxas Malfoy - wuj; brat cioteczny ojca Klarusa; śmierciożerca; członek rady ministrów; zawzięty wróg mugoli tym samym szanowany wśród znanych czarodziejskich rodów; jego stosunki z Klarusem są bardzo przeciętne mniej więcej dlatego, iż jego twierdzenia wskazują na to, że Lucjusz jest z ich dwójki lepszy i tak powinno pozostać. 
• Draco Malfoy - syn Lucjusza; Klarus został poproszony o zostanie jego ojcem chrzestnym, jednak odmówił twierdząc, że nie będzie on dla niego dobrym i przykładnym wujkiem; widział go może raz czy dwa na oczy.

Osobowość: Facet jak na swój wiek jest strasznie rozdartą i zagubioną osobą, chociaż wcale na takiego nie wygląda. Już od dziecka musiał radzić sobie z zachciankami rodziców, którzy chcieli wykreować go na swój sposób. Liczne sprzeczki z ojcem na temat tego, kim tak naprawdę chce być sprawiły, że stał się nieco silniejszy w ciele, lecz kruchszy w sercu. Nie umie radzić sobie z własnymi problemami, przeważnie od nich ucieka bojąc się stawić im czoła. Jedynie w konkretnych sytuacjach staje naprzeciw problemom, co i tak przychodzi mu z trudem. Zazwyczaj nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, zaś potem bije się z poczuciem winy, które potrafi zżerać go od środka. Nigdy nie miał dobrego przykładu ze strony rodziców, przez co nie uważa się teraz za dobrego człowieka. Po części jest to niestety prawda. Problemy przeważnie rozwiązuje przemocą lub agresją, bo uważa, że inaczej nikt go nie wysłucha. W domu musiał siedzieć cicho, ale gdy podnosił głos, od razu mu się za to dostawało. Mimo słabych doświadczeń, jest on dosyć ciepłą i przyjazną osobą, która niestety skryta jest przed blaskiem słońca. Lubi pomagać i poznawać nowe osoby tym samym nie okazując swojego zaangażowania. Zawsze stara postawić się w jak najlepszym świetle, aby nie zniechęcić do siebie nikogo, choć tak naprawdę udaje kogoś, kim nie jest. Niestety czasami zdarzy mu się wybuchnąć lub powiedzieć coś nietaktownego. Często też zarzuci jakimś żartem czy sarkazmem, którego nikt może nie zrozumieć, a nawet kogoś urazić. Ciężko idzie mu mówienie o uczuciach i okazywanie ich. Nie wie, co oznacza prawdziwa miłość i troska o drugiego człowieka. Gdy temat schodzi do dzielenia swoich emocji z innymi, Klarus potrafi momentalnie ucichnąć. Zwyczajnie nie potrafi nikomu wyjaśnić co dzieje się w jego głowie i że tak naprawdę potrzebuje on pomocy. Zmaga się z wieloma lękami i chorobami, które zostały zdiagnozowane u niego już za dzieciaka, a do których rodzina nigdy się nie przyznawała. Podejrzewano u niego ADHD, dwubiegunowość, a także depresję. On zaś zawsze twierdził, że to tylko jakieś wymysły i ludzie wymyślili te choroby, aby móc stwierdzić u większej ilości osób jakieś usterki. Tak czy siak, objawy dają o sobie znać i to dość często. Nie jest twardzielem za jakiego się podaje, w rzeczywistości jest strasznie kruchy i pogubiony. Nie wie nic o rzeczach, które tak naprawdę mają w życiu głębsze znaczenie. Nie ma w życiu żadnego celu czy czegoś za czym będzie dążył. Twierdzi, że jest zbędnym trybikiem w wielkiej machinie, który zamiast przyspieszać pracę, tylko ją spowalnia. Jego cichym marzeniem jest odnalezienie ostoi, gdzie będzie czuł, że naprawde istnieje, a jego obecność nikomu nie zawadza. Klarusa nie da się określić jednym słowem, posiada on tyle zalet, ale też wad, że zanim ktoś miałby cierpliwość go rozszyfrować, to prędzej porzucił go bez słowa. Dokładnie tak samo, jak zrobiła to każda osoba z jego przeszłości. Zwyczajnie przywykł do odrzucenia i niemocy, bo stawiając czoła własnej rodzinie, nigdy nie miał szans. Mógł liczyć jedynie na pomoc matki, która i tak kierowana była przez ojca. Do tej pory potrafi udawać każdego, ale nie prawdziwego siebie i chyba właśnie za to nienawidzi siebie najbardziej.

Historia: Nie ciężko się domyślić, że gdy w rodzinie rodzi się nowe dziecko, od razu cała rodzina zostaje o tym poinformowana. W przypadku narodzin Klarusa, jako pierwsze dowiedziało się kuzynostwo jego ojca. Sewer rzecz jasna musiał pochwalić się każdemu, iż urodził mu się syn, który w przyszłości będzie ich chwałą i kimś ważniejszym, niż oni wszyscy razem wzięci. Powiadał, że będzie najlepszym czarodziejem w Slytherinie, że będzie lepszy od tych wszystkich szlam i półkrwijców i że kiedyś zabłyśnie w oczach Czarnego Pana, jak każdy przyzwoity Malfoy. Przez te wszystkie przepowiednie dowiedział się o nim również Abraxas, którego syn skończył już 3 lata i o którym mówiono w ten sam sposób, zanim nie pojawił się najnowszy członek rodziny. Kuzyni zdawali się rywalizować, jednak robili to bardzo profesjonalnie i tak, aby nikt nie stwierdził w tym chorej obsesji. Pozwalali spotykać się swoim synom, aby zapoznali się i zaprzyjaźnili. W końcu taki przyjaciel od dziecka to prawdziwy skarb, który zdecydowanie doceni się na późniejsze lata, gdy powinno zostać się zupełnie samemu. Chwile spędzane z kuzynem Klarus wspomina bardzo dobrze, mimo paru sprzeczek, które były rzecz jasna nieuniknione. Gorzej było, gdy chłopiec nieco podrósł i zajął się nim jego ojciec. Sewer zaczął realizować swoje plany najszybciej jak było to możliwe. Opowiadał synowi przeróżne opowieści o ich rodzie, o tym, że w przyszłości będzie uczył się w Hogwarcie i o tym, że jest na świecie jedyna osoba, której powinien się w pełni słuchać. Należy wspomnieć, że Sewer miał obsesję na punkcie Voldemorta, a raczej lęk przed nim sprawił, że stał się on mu aż tak posłuszny. Przez jego opowieści, mały Klarus zaczął wierzyć, iż Czarny Pan godny jest poświęcenia. Takim sposobem lata mijały, a w to wszystko starała się interweniować matka chłopca. Kiedy nie było przy nim ojca, tłumaczyła mu, że na świecie jest wiele piękniejszych rzeczy, których jego Pan nie uznaje i chce je zniszczyć. Z początku szło jej dobrze, mały blondynek zaczynał wierzyć, że piękno leży gdzie indziej, jednak po jakimś czasie wszystko zaczęło mu się mieszać. Nie umiał odróżniać dobra od zła i często je ze sobą mylił. Od tamtego momentu zaczęła się jego dwubiegunowość, z którą starali się uporać, jednak nawet coś tak błahego, przezwyciężyło magię. Nie było odwrotu, więc zapisano Klarusa na spotkania ze znajomym rodziny borykającym się z podobnymi objawami, które miały mu pomóc. Takim sposobem czas zleciał aż do momentu, gdy pierwszy raz stanął na peronie 9 i ¾. Wraz ze swoim małym wężem zprezentowanym mu przez wuja udał się do Hogwartu. Po tym, jak Tiara Przydziału umieściła go w Slytherinie, wszystko poszło już całkiem normalnie. Klarus stał się bardzo popularny w swoim domu po tym, jak na jeden dzień uśpił wszystkie zwierzęta na terenie szkoły. Oczywiście nie obyło się bez odjęcia punktów, ale pomogło to nieco jego reputacji. Nauka bardzo mu się spodobała. Ojciec postawił na obronę przed czarną magią, którą blondyn bez trudu załapał, ale jego zainteresowanie do eliksirów zawsze było ponad wszystko. Ciekawił go sposób w jaki można robić przeróżne mikstury, które potem wykorzystywało się na różne sposoby. Starał się być raczej bezproblemowy, ale znajomości jakie tam zawarł, nastawiły go na nieco gorszą ścieżkę. Jak z początku przeważnie odmawiał głupich pomysłów, tak po dwóch latach nauki sam zaczął wymyślać idiotyczne rzeczy. Profesorzy tak samo jak i uczniowie z innych domów mieli go dość zaś ci ze Slytherinu zaczęli twierdzić, że Klarus jest nawet fajniejszy od Lucjusza. Jego kochany wcześniej kuzyn zaczął robić wszystko, aby wywalono jego brata ze szkoły, bo nie odpowiadało mu stanie na drugim, a nie pierwszym miejscu. Właśnie od tamtego momentu przedtem zżyte kuzynostwo, odsunęło się od siebie. Klarus późniejsze lata edukacji wspomina raczej nudno. Im bliżej było do ukończenia szkoły, tym mniej zaczął interesować się obroną przed czarną magią, eliksirami, magicznymi stworzeniami czy nawet głupimi psikusami. Wtedy stracił większość swoich przyjaciół, którzy stwierdzili, że lata jego sławy minęły tak szybko, jak szybko przyszły. Po ukończeniu Hogwartu, Sewer ubiegał syna o stanowisko członka rady ministrów jednak przez to, że Klarus olał ostatni rok edukacji, przydzielono go do niewidzialnego oddziału zadaniowego. W wieku 24 lat czuł się, jakby przeżył już całe swoje życie i to idealnie pokierowane przez ojca. Nie mając więcej siły na codzienne wstawanie do pracy bez żadnego, nadzwyczajnego uczucia w sercu, wydostał się do świata ludzi. To tam odkrył co to znaczy dobre jedzenie, ciekawa atmosfera i fajny klimat. Zupełnie nie wiedział dlaczego jego rodzina tak bardzo gardziła mugolami, jego one fascynowały. Swoje wypady trzymał w sekrecie przed wszystkimi, wiedział, że nie wypada Malfoyowi bratać się z mugolami. Niestety pewnego dnia spowodował na londyńskiej ulicy katastrofę, a raczej zrobił to ktoś, kto się pod nie podszył. Oskarżono go o pozbawienie życia kilku mugolom za pomocą czarów czarnej magii. Wszystkie gazety zaczęły o tym huczeć, te mugolskie jak i czarodziejskie. Klarus stawiony przed sądem Wizengamot został zesłany do Azkabanu. Jego rodzina bardzo się tym przejęła, ale w pewnym sensie dumni byli z syna, iż pozbył się paru nędznych żyć. Mężczyzna za to za kratkami borykał się z okropnym poczuciem winy mimo, iż był niewinny, które zrobiło z niego na swój sposób rozdartego szaleńca. Z Azkabanu udało mu się wydostać z pomocą rodziny, która dzięki swoim znajomościom, dowiedzieli się o tym, że podszyto się pod niego za pomocą eliksiru wielosokowego. Po wszystkim Klarus wrócił do rodziny, a wtedy jego ojciec uznał, że to świetny moment na wejście w szeregi Czarnego Pana. Od tego momentu Klarus nabył Mroczny Znak i został Śmierciożercą przysięgając Lordowi Voldemortowi oddanie i lojalność. Nikt jednak nie wiedział, że w ostateczności Klarus miał odwrócić się od swojego Pana. Po całym incydencie z Azkabanem wrócił do swojego drugiego życia wśród mugoli, ale jego natarczywa ciotka legimentyka zaczęła węszyć. Na jednej z rodzinnych wizyt wyczytała z myśli Klarusa jego zamiłowanie normalnym światem i od tego czasu rozpoczęła swoje śledztwo. Szpiegowała bratanka, a gdy miała już wszystkie dowody opowiedziała o wszystkim Sewerowi. Od tego czasu wynikła wielka rodzinna afera, Klarus został zbesztany za swoje zdradzieckie zachowania. Przez jego zbyt słaby stan psychiczny, wyniósł się z domu i do tego momentu mieszka w małym mieszkaniu w Londynie. Co jakiś czas odwiedza rodzinę i upewnia się, czy sytuacja nie zmieniła się na lepsze, ale nie zapowiada się na to. Obecne życie blondyna jest całkiem zwyczajne poza tym, że krąży pomiędzy dwoma światami, z którymi niektórzy nie mają problemu, zaś inni widzą ich miliony. 

Aparycja: Klarus poszedł rzecz jasna w ślady swoich przodków, z czego wyszedł między innymi jego wzrost. Mężczyzna mierzy ponad 185 cm wzrostu, przy czym jego budowa jest raczej smukła i mniej pokaźna. Jest on szczupły, ale nie przesadnie, a jego ciało jest ładnie wyrzeźbione. Jak to każdy Malfoy, odcień jego skóry jest raczej blady, a przy pierwszej próbie opalania, robi się spieczona przez co Klarus unika słońca i kąpieli słonecznych. Co do jego nazwiska, nie trudno jest zauważyć blond czuprynę, która widnieje u większości czarodziejów z jego rodu. Jego krótkie i proste włosy są bardzo zadbane, nawet jeżeli chodzi o ich układanie. Blondyn lubi je układać, ale gdy któreś pasemko ucieknie spod żelu, nie spędza nad nim więcej czasu niż potrzeba. Można powiedzieć, że bywają dni kiedy mu się chce, ale też takie, gdy ma to głęboko w poważaniu. Kolor jego oczu bardzo ciężko jest zgodnie określić. Zależnie od światła, czasami ma je niebieskie czy morskie, a czasami zielone niczym zbyt wcześnie zerwane limonki. On sam woli, gdy wydają się zielone, ale jak wspomniano, nie ma nad tym kontroli. Kształty jego twarzy są wyraziste i ładnie zarysowane, przez co bardzo przypomina ojca o wręcz identycznych rysach. Jedyne, co go od niego odróżnia to pełne, naturalnie zaróżowione usta, które dostał od matki. Przechodząc do stylu, jaki preferuje Klarus, można powiedzieć, że różni on się od jego rodziny. Zamiast czarnych ubrań, woli zakładać białe lub szare z jakimś zielonym dodatkiem, jednak nigdy z nimi nie przepada. Nigdy nie lubił szczycić się domem, z jakiego pochodzi, ale pozwalał sobie na zachowanie chociaż małego szczegółu kojarzonego właśnie z nim. Pod względem tatuaży, jego ciało jest zupełnie czyste. Jedynie na lewym przedraminiu widnieje Mroczny Znak, który wykonał Voldemort, chociaż Klarus wcale go tam nie oczekiwał. 

Umiejętności: 

• Mimo wszelkich bardzo ułatwionych środków transportu w świecie magii, Klarus lubi poruszać się po mieście starym autem. Uczciwie zdobył swoje prawo jazdy, a z powodu tęsknoty i sentymentu do pewnego starszego pana, któremu pomagał, porusza się on właśnie jego starym wozem.
• Jest niespełnionym artystą, który uwielbia przelewać swoje myśli i poglądy na papier. Żaden z jego wierszy nie ujrzał jeszcze światła dziennego, gdyż jego rodzina nie popiera jego zapału i twierdzi, że to głupie zabawy dla mugoli. Tak czy siak Klarus planuje tworzyć w ukryciu dopóki mu się to nie znudzi.
• Jest bardzo samodzielny, więc jeżeli chodzi o proste czynności domowe takie jak gotowanie czy sprzątanie, stara się robić wszystko sam mimo obecności skrzatów, które powinny wykonywać te prace za niego.

Zdolności magiczne: 

• Śmierciożerca - za prośbą ojca oddał się Lordowi Voldemortowi tym samym stając się jednym z jego zwolenników, posiada on Mroczny Znaku, często chodzi w ich charakterystycznych czarnych szatach, ale jeżeli chodzi o oddanie Czarnemu Panu, nie jest on zbytnio wiarygodny.
• W Hogwarcie uznawany był za jednego z lepszych uczniów obrony przed czarną magią ze Slytherinu. Zainteresowanie tą dziedziną nie wynikło z jego woli, była to zachcianka jego rodziny, więc wkuwał i nauczył się wszystkiego raczej tylko dla nich.
• Dobrze zna się na eliksirach. Ten przedmiot zawładnął jego sercem i choć ojciec nigdy nie uważał tych umiejętności za pożyteczne, to chłopak nie zrezygnował ze swojego zainteresowania.

Ciekawostki:

• Został oskarżony o słynną masakrę na ulicach Londynu, która na szczęście została nieco uciszona
• Jest chory na dwubiegunowość i ADHD
• Zawsze przy sobie ma wielki notes, w którym spisuje swoje wiersze i inne poezje
• Uwielbia gotować potrawy, jakich nauczył się od mugoli
• Jego wujek Abraxas podarował mu węża, którego nazwał Willyn
• Praktycznie nie śpi, nauczył się funkcjonować bez zbyt długiego odpoczynku
• Stracił słuch na lewe ucho podczas I wojny czarodziejów w wieku 14 lat, gdy przypadkiem go trafiono 
• Nie ukrywa, że podczas pobytu w świecie mugoli, zachodził do kilku klubów nocnych pobawić się z ludźmi
• Zawsze chciał mieć młodszą siostrę, zaś pozostał jedynakiem
• Ma problem z zapamiętywaniem imion

Powiązania: Nie da się ukryć, iż Klarus nie ma zbyt wielu znajomych. Istnieje garstka czarodziejów, którzy odkryli w nim to, co najlepsze i dlatego przy nim pozostała. 

Prowadzący:  natigrati@gmail.com

Notka odautorska: Ogólnie wyszedł nudno, ale jak ktoś jest ciekawy to zapraszam do pisania. Wszelkie wątki chciałabym wpierw omówić, a dopiero potem się za nie zabrać. (Klarus wcale nie jest walmart version Draco)

Miłego żyćka!

Dodatkowe zdjęcia postaci: x x

od Nicolasa do Isabelle

Herbata z nieznajomą? Brzmi jak początek pięknej i wiernej przyjaźni, której w życiu nie będę praktykował. Mimo tego miałem jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia pracy, a taka herbatka z miłą osobą wydawała się lepszym sposobem na spędzenie tego nudnego czasu, niż samotne wałęsanie się po mieście i szukanie jakiejś atrakcji. Ruszyłem więc za kobietą, która zaraz skręciła do jakiegoś domu. Zaprosiła mnie do kuchni, w której podała mi herbatę. Przysunąłem ją do swojej twarzy, pachniała malinami. Delikatnie zamoczyłem wargi w napoju, który był ciepły – przynajmniej miałem taką nadzieję, że sobie nie poparzę języka.

- Skądże – powiedziałem spokojnie, lekko się uśmiechając, tym samym pozbywając się jej zmartwienia. - To jest ciekawsze.

- Ciesze się. Szedłeś do pracy czy może z niej wracałeś? - zapytała i wypiła kilka łyków naparu.

- Szedłem, tylko za wcześnie wstałem – w tym momencie do kuchni ktoś wszedł. Była to starsza kobieta z siwymi już włosami. Spojrzała na mnie lekko zdziwiona, zaraz jednak się lekko uśmiechnęła.

- Przyprowadziłaś gościa – odezwała się. - Twój kolega? - podeszła do mnie i się przywitała. Potem się odwróciła do nas plecami i zaczęła czegoś szukać po szafkach.

- Znalazł Snowflake'a – wytłumaczyła kobiecie. - Czegoś szukasz? - zapytała łagodnie, wychylając się z krzesła i spoglądając, co robi starsza kobieta.

- Chciałam herbatę sobie zrobić, ale nie mogę znaleźć kubka – powiedziała trochę zmartwiona. W tym momencie zauważyłem małą podobiznę między kobietami.

- Babciu, już sobie zrobiłaś. Zaniosłaś do swojego pokoju, na pewno leży na stoliku nocnym – powiedziała spokojnie ciemnowłosa, a starsza osoba spojrzała na nią, zamrugała kilka razy i się cicho zaśmiała. Podziękowała wnuczce i wyszła z kuchni. Izabelle spojrzała na mnie. - Ma demencje – wytłumaczyła mi. W tym czasie skosztowałem swoją herbatę, która okazała się bardzo smaczna.

- Póki nie zapomni gdzie mieszka, jest dobrze – stwierdziłem, wyobrażając sobie, jak spotykam tę staruszkę na środku chodnika, z wyrazem smutku na twarzy, która nie wie, gdzie ma iść. Co dziwniejsze, trochę mnie to rozbawiło.

- Zaparzam jej specjalne zioła, więc nie powinno do tego dojść.

- Gdzie pracujesz? - zapytałem popijając herbatę.

- W Szpitalu Świętego Munga, jako sprzedawczyni w sklepie i herbaciarni – odpowiedziała, biorąc do ręki swoją herbatę.

- Sprzedajesz coś konkretnego? - kontynuowałem rozmowę.

- Różne herbaty na wszystkie dolegliwości, więc jeśli czegoś potrzebujesz, mów śmiało – uśmiechnęła się szeroko, co odwzajemniłem. Czy potrzebowałem czegoś takiego? Może. Może coś na uspokojenie? Coś na sen? Coś, dzięki czemu zacznę czuć?

- Zapamiętam – wypiłem herbatę do końca, spoglądając jednocześnie na zegar wiszący na ścianie.

- A ty? Pracujesz gdzieś w pobliżu? - skinąłem głową.

- Tatuażysta.

- W nieścieralnych tatuażach Markusa Scarra? - przytaknąłem. - Masz gdzieś tatuaż? - pokręciłem przecząco głową.

- Praktycznie inni mają, ale nie ja – odchyliłem się do tyłu, opierając się o krzesło. - Jakoś się nie mogę zdecydować – westchnąłem. - Ale jakbyś chciała, to z chęcią zapraszam – uśmiechnąłem się. - Będę szedł, za kwadrans otwierają – powoli wstałem, biorąc pusty kubek w dłoń i odkładając go do zlewu. Dziewczyna dopiła swój napar i także odstawiła naczynie do mycia.

- Miło było poznać – powiedziała, odprowadzając mnie do drzwi. - Może się jeszcze spotkamy – skinąłem głową.

- Możliwe, często tędy przechodzą – nałożyłem buty. - A jeśli spotkam Snowflake'a, jeśli dobrze pamiętam, tym bardziej – Isabelle pokiwała głową i pożegnawszy się z nowo poznaną, ruszyłem do pracy.

In the night came the killers with the cross. In the light of the moon when our lives are lost.

Wyszedłem ze sklepu i skierowałem się do swojego domu. Miałem zakupić pożywienie dla Haxy, niestety świeża dostawa miała nadejść jutro. Jak dobrze, że zawsze mam zapasy na takie okazje. 

In the dark when your blood is calling. In the dusk when the fever's crawling.

Ulice jak na tę porę dnia były dość puste. Spotkałem kilku nieznajomych mi przechodniów, na których nie zwróciłem większej uwagi. W głowie miałem tylko melodię z ostatnio usłyszanej piosenki, której tekst ironicznie, aczkolwiek humorystycznie przedstawiał negatywne strony religii. Zakochałem się nie tylko w przekazie, który okazał się być ciekawym sposobem na oderwanie się od aktualnej rzeczywistości i ujrzenie czegoś innego, niż szarego miasta za oknem, ale także dla samej melodii, która dodawała mi energii.

In the night came the killers with the cross.

To miał być zwykły wieczór, jak każdy inny. Miałem wrócić do domu, zająć się sową, przeczytać coś, sprawdzić stan swojego ciała i lenić się do czasu, aż oczy same mi się zamkną. Może dzisiaj znalazłbym wenę na nowy tatuaż? Albo znalazł coś dla siebie? Jednak dziwne światła dochodzące z budynku, w którym wypiłem herbatę z nowo poznaną Isabelle sprawiły, że wszystkie plany zniknęły. Przechodząc obok ich mieszkania, usłyszałem dziwne odgłosy. Bez problemu rozpoznałem czarodziei rzucających zaklęcia, zawsze towarzyszyły przy tym charakterystyczne gwizdy. Nie wydawałoby mi się to dziwne, gdyby nie krzyki. Stanąłem przed blokiem i po prostu patrzyłem się w okno, w którym co jakiś czas błyskały tajemnicze światła. To nie moja sprawa. Nie powinienem się tym interesować. Niestety przypominając sobie staruszkę z demencją i tą dziewczynę, której uśmiech potrafił wzbudzać litość, nie mogłem odejść.

Dobra, jeśli coś wypadnie z tego okna, to wejdę do środka.

Po chwili przez okno wyleciał wazon.

<Isabelle?>

od Viviena do Hannah

Dopiero po chwili dotarło do niego, jaki błąd popełnił. Użyła zaklęcia. Przez jakieś kilka sekund ganił powietrze, dopóki taktownie nie zdemaskował jej równie niewerbalnym zaklęciem przy nieznacznym muśnięciu różdżki ukrytej w rękawie. Miał nadzieję, że niewiele osób zdążyło coś zauważyć, a nawet jeśli, to po prostu zamrugali i dziewczę powróciło do świata widzialnych. Poza tym - cóż to była za impertynencja w biały dzień! Kustosz postukał laską w miejscu, nie zauważając tego odruchu, gdy czekał na odbiór przez nią jej torebki, jaka kompletnie niezauważona - zsunęła się tej młodej damie z ramienia podczas wyciągania dłoni w stronę eksponatu. Dosłownie nie mógł w to uwierzyć, że takich ludzi jak Larry może być więcej, przy czym równie intensywnie rujnowali mu humor na resztę godzin roboczych.

- Niech się pani nie przejmuje, ja za to obrywam po łapach - wtrącił od siebie strażnik nocny, który akurat dzisiaj postanowił przyjechać o pół godziny wcześniej przed zamknięciem.

Szpakowaty mężczyzna w uniformie uśmiechał się szeroko, zajadając się karmelizowanymi orzeszkami. Ona też spróbowała, ale wyszło jej krzywo.

- Larry, nie pomagasz - fuknął na to Vivien z płomieniami piekielnymi w oczach za wielkimi, okrągłymi okularami o błękitnych oprawkach.

Gdyby miał masywną sylwetkę wojownika, to prawdopodobnie ludzie uciekaliby przed nim na sam widok tego spojrzenia. Bez pokaźnej masy mięśniowej jednak nie wyglądał aż tak przerażająco, a niekiedy wręcz komicznie.

Tymczasem kobieta odwracała wzrok to na jednego, to na drugiego, nie mogąc się zdecydować na kim go zawiesić i którego bardziej się obawiać. Wyglądało na to, że strażnik powinien ją odprowadzić do wyjścia, ale na razie nic na nie wskazywało, chociażby sądząc po ich krótkiej wymianie zdań.

- Masz jeszcze dzisiaj jakieś wycieczki albo wykłady? - zapytał, dzieląc się z Vivienem orzeszkami, a ten z krótkim “merci” wyskubał sobie kilka z papierowej torby.

- Nie, to była ostatnia.

- To może byś zrobił mały wykład tej młodej damie dlaczego…

- Nie dzisiaj – Vivien zjadł ostatniego orzeszka, po czym kuśtykając o lasce, ruszył w sobie tylko znaną drogę. 

Larry z zamyśleniem przyglądał się przez moment plecom dobrego kumpla z nocnych zmian, po czym wrócił do nieszczęśnicy nadal nerwowo ściskającej torebkę. Przekrzywił lekko głowę.

- Wygląda na to, że jednak nie unikniemy wspólnego spaceru.

Jasnowłosa pokiwała nerwowo głową, chcąc mieć jak najszybciej za sobą niefortunne spotkanie oraz odzyskać możliwość swobodnego poruszania się poza murami muzeum. Poszli zatem spokojnym krokiem, a Larry dalej pożerał orzeszki. Po ofercie podzielenia się nimi z dziewczyną, nie uzyskał żadnej odpowiedzi, więc uznał ją za niewypowiedzianą negatywną.

Następne spotkanie odbyło się kilka dni później, a Vivien zdążył zapomnieć o tym jak bardzo wcześniej zdążył się zirytować po dwakroć. Tamtego dnia nieznajoma-w-dalszym-ciągu-dziewczyna maszerowała dalej, nieco śmielej, najwyraźniej zaintrygowana kolejnymi obiektami, zmuszającymi ją do czytania o nich informacji, przysłuchiwania się jego monologom lub zwykłej obserwacji. Zdążył się po kilku godzinach oswoić z jej cichą obecnością, zupełnie jakby była już swoistym duszkiem muzealnym, a on jego dyrektorem. 

Czasami zastanawiało go to, ile dokładnie ludzie zapamiętują z tego, co do nich mówi, dzieląc się swoją wielomilową wiedzą. W pewnym sensie, gdy zaczynał mówić o swoich fascynacjach, to nie brzmiał już jak człowiek, a bardziej jak czytana przez kogoś na głos książka. Być może dlatego dziewczę okazało się tak wybornym, wiernym słuchaczem? Nie miał pojęcia. Zapamiętał w związku z jej osobą, że oprócz bycia czarodziejką, po prostu wiecznie milczała. Zapewne większości ludzi by coś takiego przeszkadzało, ale nie komuś jego pokroju, kto mógł w spokoju pracować lub po prostu być nieopodal w oczekiwaniu na kolejną wycieczkę szkolną lub studencką. 

O dziwo więcej nie ośmieliła się tknąć żadnego z eksponatów, dlatego odciągał od niej badawczy wzrok i spokojnie skupiał na swojej publice, ciesząc się takowym komfortem nabranym w stosunku do tego, co wcześniej jej nakazał. 

Dla osób postronnych mogłoby się wręcz wydawać, gdyby tak obserwowali ich od samego początku, że oto nauczyciel i jego uczennica oraz asystentka w jednym faktycznie służą temu muzeum w celach edukacyjnych dla następnych pokoleń. Nic bardziej mylnego… Choć kto zna tajemnice przyszłości?

- Dzisiaj zamykamy szybciej, bo będzie zmiana wystawy w jednej ze sekcji – mruknął lekko, pojawiając się przy niej od prawej.

Siedziała akurat spokojnie na ławce, a wyrwana gwałtownie z zamyślenia aż drgnęła.

- Przepraszam, mówił pan coś?

- Oui, że zamykamy szybciej o godzinę – powtórzył w miarę cierpliwie, choć gdzieś z tyłu już pojawiły się u niego nuty lekkiej irytacji. 

Po raz pierwszy skupił się na tym dziwnym chaosie na jej głowie, który zapewne taktownie nazywała mianem fryzury. Dla niego wyglądało to jak owca. Widział takich ogrom w Dolinie Loary, gdzie się właściwie wychował pośród setek średniowiecznych oraz późniejszych zamków, stad zwierząt wiejskich oraz niewidzialnych posiadłości czarodziejskich, wzorowanych na tych mugolskich.

- Och – westchnęła cichutko, niemal niesłyszalnie.

Nie miał pojęcia, co to mogło oznaczać. Najsłabszą umiejętnością Viviena było odczytywanie ludzkich emocji. W jego świecie robili to, co właściwe lub nie. Nie do końca orientował się w istotnych, nadal istniejących odcieniach szarości w czynach oraz emocjach. Od biedy potrafił powtórzyć to, co robiły dla niego siostry w zależności od tego, jak w danym momencie się zachowywał.

Nie działało to w stosunku do mężczyzn, o czym zdążył się przekonać na Edwardzie – swoim przyjacielu z Egiptu. 

Zastygli tak więc w tych pozach, jakby czas się zatrzymał na więcej niż kilka sekund.

<Hannah?>

od Edwarda do Deborah

Samolot wylądował o planowanej godzinie na jednym z angielskich pasów i Edward wiedział już, że to skróci jeden przyszły monolog o połowę.

- Mówiłem ci, że powinieneś wziąć wcześniejszy - prychnął w ramach powitania Vivien.

Po osobistej fatydze w związku z problemem, do jakiego go wezwał, spodziewał się nieco większej dawki entuzjazmu albo uprzejmości, ale najwyraźniej zapomniał, że ten Francuz szybko tracił cierpliwość wszędzie poza swoim muzeum. W zasadzie bywały przypadki, kiedy tam również, ale tylko wtedy, kiedy ktoś ewidentnie nie szanował jego pracy.

-Vivien, mi amigo! - ryknął na całe lotnisko Meksykanin, a okularnik aż się zagotował wewnątrz siebie. - ¿Qué pasa?

- Ca va, merci. Et toi? 

- Sprawdzasz, czy przyswoiłem sobie podstawowe odpowiedzi?

- Si - mruknął specyficznie francuski kustosz z niebieskim pasemkiem pośród ciemno czekoladowych włosów.

- ¡Excelente!

Podali sobie dłonie zgodnie z podstawowymi zasadami wychowania, ale po Vivienie było widać, iż kontakt fizyczny mocno był nie w smak. Skrzywiony, odszedł więc na nieco większą odległość, pozwalając Eddiemu ciągnąć swoją walizkę na razie samodzielnie oraz taszczyć torbę. Potem właściwie odebrał mu tą torbę na ramię i sam ją sobie zarzucił, choć dalej nie powinien, bo przecież nadal utykał. 

- Jak z nogą? - zapytał ciemniejszy z mężczyzn już w angielskim, chcąc skupić się na bardziej przyziemnych rzeczach. 

- Coraz lepiej, poza tym nie boli za bardzo. Dziękuję. Twoja ostatnia wyprawa?

- Zakończona sukcesem, co raczej ciebie jakoś specjalnie nie dziwi, czyż nie?

Po raz pierwszy Vivien faktycznie uniósł kąciki ust z resztą tak to bywa za każdym razem, kiedy schodzą w rozmowie na obiekt jego obsesji. Bez całej tej chorej wręcz pasji byłby kolejnym, prawdopodobnie zwyczajnym czarodziejem z szanowanego, francuskiego rodu, który nie umiał by znieść brudu, pyłu oraz wielogodzinnej pracy fizycznej z dala od cywilizacji. Na szczęście zdaniem Edwarda mu odbiło, choć tak pozytywnego podejścia nie miało wiele osób w towarzystwie tego uczonego. Eddie przypomniał sobie, że w zasadzie po akcji ze Stanami Zjednoczonymi zostawił go na pastwę prasy w Londynie. Gdzieś w głębi duszy odczuł poczucie winy, ale duma z najnowszych znalezisk skutecznie ją tłumiła. Poza tym Vivien zawsze mu to wybaczał, stosując tryb życia samotnika. Dlatego teraz zaczął opowiadać o swoich przygodach, gestykulując wolną dłonią, jakie przed nim pojawiły się problemy w związku z kryptami w jednej ze świątyń… Jakie to pisma niekiedy trzeba było sprytnie stosować, żeby zezwolono mu na dalsze badania… Właściwie to nawet nie przeszedł do sensownego rozwinięcia, a już Viv zamykał klapę swojego jasno beżowego mercedesa z jego bagażami w środku.

- ...ale do tego wrócimy później - przerwał nagle Eddie.

Jego właściwie można by powiedzieć, iż przyjaciel - nigdy nie pozwolił mu prowadzić swojego wiekowego samochodu od pamiętnego zarysowania mu tylnych drzwi. Z tego powodu on znalazł się na miejscu kierowcy, a pan Sanchez nigdy już tam nie wrócił od kilku lat.

- Teraz powiedz mi co dokładnie się dzieje. Najlepiej swoimi słowami i bez używania naukowego słownictwa.

- Zgoda - odparł mu lekko Vivien, zatrzaskując drzwi po swojej stronie, po czym przekręcając kluczyk w stacyjce.

Silnik rozbrzmiał od razu, więc widocznie był z nim u mechanika z tego, co zdążył się zorientować. Z radia natomiast głos Whitney Houston przypomniał Edwardowi, że ludzie obecnie słuchają innej muzyki od tej składającej się z dźwięków wydobywanych na prymitywnych instrumentach. Była to bardzo miła odmiana po takim czasie studiowania wpływu dawnych tradycji ludowych na terenie egipskim na ten rodzaj artefaktów oraz ich rozwój na przestrzeni epok.

- Wszystkie eksponaty ożywają w nocy, a tabliczka świeci się sama z siebie - stwierdził w końcu, wyjeżdżając z parkingu przy lotnisku. 

Eddie usłyszał w życiu wiele dziwnych rzeczy, ale ta na trzeźwo brzmiała znacznie gorzej od tych wypowiadanych pod wpływem każdego rodzaju napojów wysokoprocentowych. Część jego umysłu zdążyła zaprzeczyć takiej możliwości, a druga - ta bardziej racjonalna i w jakimś stopniu dojrzała - automatycznie poszukiwała wszelkich znanych wyjaśnień dla takiego zjawiska metodą naukową. Przez dobre pięć minut kompletnie się nie odzywał, pozwalając Whitney śpiewać najlepiej jak tylko potrafiła. Vivien był przeszczęśliwy.

- Będę chciał to sam zobaczyć.

- Dlatego cię tu ściągnąłem. Przygotowałem też pracownię do “badań konserwatorskich”, to też sobie w niej podłubiesz przed premierą nocnego repertuaru jej działań.

Zaparkowali od razu pod muzeum, pozostawiając nierozpakowane bagaże Eddiego w bagażniku. Istniały ważniejsze rzeczy od zaadaptowania się w Londynie, poza tym żadnemu z nich w głowie nawet nie zaświtała myśl tego pokroju. Wielcy odkrywcy ruszyli na spotkanie z tabliczką, ale w samym środku budynku muzealnego przyszło im się zmierzyć z kimś wysłanym przez ministerstwo.

- Dzień dobry, czy mam do czynienia z panem Vivienem? – brązowowłosa piękność zagadnęła jego najlepszego przyjaciela.

- W istocie – przyznał Francuz płynnym angielskim. – W czym mogę pani pomóc? 

- Jest dużo do omówienia z panem, bo jest pan tutaj dyrektorem, prawda? – ciągnęła oficjalnym tonem kobieta.

- Jeszcze nie, awans na to stanowisko dostanę dopiero za jakiś czas – stwierdził szanowny kustosz. – Prosiłbym panią do gabinetu w takiej sytuacji.

- Oczywiście – skinęła mu natychmiast głową. 

Spojrzała wtedy wymownie na Eddiego, który dostał w końcu swoje pięć minut:

- Witam szanowną panią, jestem Edward Sanchez. Przyjechałem prosto z Egiptu w związku z problematyczną wystawą z epoki faraona Akmenrah – uśmiechnął się do niej znacząco, prezentując zanadto białe uzębienie.

- Edward jest egiptologiem, który był przy odkrywaniu tego grobowca oraz badań nad jego artefaktami – wyjaśnił dodatkowo Vivien. – Jest fachowcem w tej dziedzinie, ja specjalizuje się w prehistorii oraz tamtejszych organizmach prymitywnych, sięgając nawet miliardy lat wstecz.

Prawdopodobnie to nie tego spodziewała się po dwójce czarodziejów, ale najwyraźniej miała przed sobą jeszcze sporo do odkrycia. 

- Mi również miło, jestem Deborah Bradshaw-Paxton – oznajmiła obojgu z nich, po czym ruszyła za Vivienem w głąb muzeum do sekcji biurowej.

<Dee?>

od Isabelle do Nicolasa

Niebieski kwiat i kolce. Niebieski kwiat i kolce. Niebieski kwiat i kolce. Isabelle, przynieś mi niebieski kwiat i kolce.

Spojrzałam na odchodzącego mężczyznę ubranego w długi płaszcz. Spod niego dostrzegłam ledwie widoczną, białą poświatę. Kim mogła być ta osoba? A tym bardziej, do czego były mu potrzebne niebieski kwiat i kolce? 

Pojawiłam się za ladą sklepu znajdującego się w Szpitalu Świętego Munga. Nie byłam pewna co do posiadania takiej mieszanki ziół w swoim asortymencie. Z ogromną dokładnością zaczęłam przeglądać wyposażenie herbaciarni. W duchu pochwaliłam się za utrzymanie niesamowitego porządku. Alfabet, Is. N. Niebieski kwiat jest pod N. Ale o jaki niebieski kwiat chodziło mężczyźnie? Szafirki. Goryczki. Niezapominajki. Nie. Nie o to chodziło tej tajemniczej osobie.

Pojawiłam się na łące. Dookoła były kolce. Z wielką gracją i zręcznością, niczym rasowy kot, omijałam ostre części łodygi. Nie do końca wiedziałam dokąd mam iść. Jak na zawołanie pojawiła się świecąca w ciemności ścieżka. Niczym dziecko skakałam z jednej ośmiokątnej płytki do drugiej. Była to świetna zabawa, jednak w mojej głowie pojawiła się ta sama myśl, która nie dawała mi spokoju. Niebieski kwiat i kolce. Dotarłam na polanę, swoją drogą bardzo piękną. Dookoła znajdowały się kolce pnące się w górę tworząc swego rodzaju altanę. Na „dachu” wytworzył się otwór wpuszczający światło księżyca oświetlające jedną roślinę. Bez wahania podeszłam do niej i przykucnęłam.

- Niebieski kwiat i kolce – szepnęłam, delikatnie przejeżdżając dłonią po liściach. Nie zwracałam uwagi na to, że wcześniejszy szum zamilkł, a wszystkie inne rośliny zastygły w bezruchu. Do moich uszu dotarł szelest bosej stopy idącej po trawie i liściach.

- Accio – wyszeptał mężczyzna. Dookoła niebieskiego kwiatu pojawiła się jasna poświata, a po chwili kwiat zaczął lecieć w stronę głosu. Zaciekawiona odwróciłam się i wzrokiem śledziłam podniebną podróż roślinki, która chwilę później wylądowała w dłoni osoby. Podniosłam się.

- Chodź tu, dziecino – jego głos mógłby mrozić krew w żyłach. Częściowo wbrew swojej woli ruszyłam w jego stronę. Chciałam się powstrzymać, jednak coś kazało mi dalej iść.

Odległość między nami w pewnym momencie wyniosła w przybliżeniu dziesięć stóp. Zatrzymałam się i z niepokojem oczekiwałam kolejny ruch. Spod płaszcza osoby wychyliły się mocno obite skórą kości. Między palcami znajdowała się długa, czarna różdżka.

- Cru – rozległ się szept. Zamknęłam oczy oczekując niesamowicie wielkiego bólu.

Ze dziwieniem otworzyłam oczy. Znajdowałam się w swoim łóżku, a za oknem leniwie unosiło się słońce. Zerknęłam na zegarek wiszący na ścianie i dostrzegłam na nim godzinę szóstą. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha; starałam się trzymać regularności we wszystkich możliwych aspektach swojego życia. Zaścieliłam łóżko, założyłam na siebie jedną z moich ulubionych sukienek i zadowolona zeszłam na parter. Przygotowałam śniadanie składające się z płatków owsianych, mleka i kilku rodzajów owoców. Jak to miałam w zwyczaju przy okazji spożywania posiłku otworzyłam książkę na ostatnio przeczytanej stronie.

- Dobry dzień, Isabelle – powiedziała babcia, wchodząc do kuchni. Cmoknęła mnie w czoło i zaczęła przeglądać szafki. Staruszka miała wczesne objawy demencji, które udawało mi się łagodzić odpowiednimi ziołami. Nie do końca dawało to zamierzone efekty, kobiecina czasami zapominała odłożyć rzeczy na ich miejsce.

Zjadłam śniadanie i umyłam naczynia po sobie. Kolejnym punktem na liście mojego dnia było nakarmienie mojego kociego towarzysza. Nałożyłam pokarm do miski i zaczęłam nawoływanie kota.

- Kici kici – zajrzałam do jego ulubionego schronienia. Zaniepokoił mnie fakt, że Snowflake się nie pojawił. Był uroczym łakomczuchem i nigdy nie opuszczał posiłków. Przetrząsnęłam cały dom, niemalże od fundamentów aż po dach, a kota nadal nie było. Ubrałam buty i wybiegłam przed dom, ciągle nawołując towarzysza.

- Snowflake! – zawołałam, rozglądając się na wszystkie strony. – Snowflake!

Jakby zapadł się pod ziemię. Nie było podobne do niego by znikać o tej porze. Faktem było, że koty lubią chodzić swoimi ścieżkami, ale to nie było podobne do niego. Zrezygnowana wyszłam zza budynku, nadal go nawołując. Moją uwagę przykuł mężczyzna, który jak gdyby nigdy nic był trzymany przez nieznajomego mi mężczyznę. Na mój widok kocur podszedł do mnie i zaczął się obcierać o moją nogę. Kucnęłam i pogłaskałam go.

- Szukałam cię, gdzie byłeś? – podniosłam go i przytuliłam. Zerknęłam na człowieka, który chwilę wcześniej trzymał mojego kota. Czy on nie chciał go ukraść?

- Wałęsał się to tu, to tam – powiedział, widząc moje spojrzenie. Chcąc potwierdzić jego słowa Snowflake zamiauczał.

- Dziękuję za odnalezienie mojego kota – uśmiechnęłam się. – Czy jako podziękowanie dałbyś się zaprosić na herbatę?

Mężczyzna chwilę zastanowił się i niepewnie kiwnął głową. Bez słowa ruszyłam w stronę domu, z którego wyszłam. W międzyczasie obróciłam się, by upewnić się, że znalazca Snowflake idzie za mną. Szedł.

- Zapraszam – powiedziałam zachęcająco. Skierowałam nas do niewielkiej kuchni, gdzie kot zabrał się za swoje jedzenie. Podałam gościowi kubek ciepłej herbaty.

- Jestem Isabelle – powiedziałam, siadając naprzeciwko niego.

- Nicolas – odpowiedział wąchając herbatę.

- Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam ci w porannym spacerze – zrobiłam nieco zmartwioną minę.

<Nicolas?>

od Cassiana do Lysanne

Zaczynało już świtać, a przez otwarte okno do małego pomieszczenia dostawało się rześkie powietrze. Cassian przetarł zmęczone oczy i tęsknię, spojrzał na łóżko, gdzie w najlepsze wylegiwała się i cicho pomrukiwała jego gadzina. Westchnął z rezygnacją i złapał za jeden z licznych papierowych kubków stojących dookoła niego. Zakręcił kubkiem i z satysfakcją usłyszał ciche chlupanie. Resztki zimnej kawy starczyło mu raptem na dwa małe łyki, ale nie zamierzał narzekać. Sprawa zaginionego smoka spędzała mu sen z powiek. Przez nią jego poprzednik stracił pracę, a Cass zawdzięcza swój awans. Tylko po jaką cholerę on w ogóle się na to godził. Miał ciepłą posadę smokologa, w Rezerwacie w Rumunii.

Czy naprawdę było mu tak źle? Zachciało mu się awansu, a teraz masz babo placek jak to zwykła mawiać Taja.

Z każdym dniem czuł coraz większą presję. Cały Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami pozostawał w najwyższej gotowości, a sprawa nielegalnego handlarza i zaginionego jaja była sprawą priorytetową, która spoczywała na barkach Evansa. Większość tylko czekała, aż podwinie mu się noga.

Po raz dwudziesty czwarty sięgnął po paczkę leżącą na biurku i po raz dwudziesty czwarty przekonał się, że paczka jest pusta, bo przecież jakąś godzinę temu spalił ostatniego papierosa.

Głośny skrzek oznaczał pobudkę Ignis. Mężczyzna nawet nie musiał sprawdzać na zegarku, by mieć pewność, że wybiła równo czwarta. Ignis była tak punktualna, że nigdy nie potrzebował budzika. Tylko jak na złość przeklęta gadzina zupełnie nie chciała przestawić swojego biologicznego zegara. Od zawsze była karmiona dwa razy dziennie rano o szóstej i wieczorem o ósmej. I choć mężczyzna po pięciu latach mieszkania w Londynie całkowicie przywykł do zmiany strefy czasowej, wstrętna jaszczura zawsze budziła go o czwartej nad ranem, oczekując swej kolacji.

Uciążliwe skrzekanie był jeszcze w stanie olewać, ale kiedy Ignis się denerwowała, jej ogon potrafił znajdować się bardzo blisko jego twarzy.

- Głodna? - spytał, przeciągając się na krześle. Jaszczura zaskrzeczała wesoło i rozprostowała skrzydła.

Wstał od biurka i pokonując tor przeszkód, jakim była podłoga w jego pokoju, ruszył do kuchni. Ignis latała koło niego, zaczepnie machając ogonem.

- Bon appetit - wypalił, stawiając miskę z kawałkami suszonej wołowiny. I jak zawsze oparł się o framugę i z fascynacją patrzył, jak jego pupil się pożywia. - Jestem w czarnej dupie Ignis. - pożalił się stworzeniu, które na chwilę przestało jeść i spojrzało na swojego właściciela, przechylając łepek.

Cass naprawdę czuł potrzebę porozmawiania z kimś, kto potrafi spojrzeć na wszystko z dystansu, a przede wszystkim potrzebował ciepłej kawy i papierosa.

Zdecydowanie to drugie popchnęło go do założenia butów i wyjścia z domu. W takich chwilach człowiek naprawdę zaczyna doceniać Starbucksa. W pierwszym otwartym sklepie kupił trzy paczki papierosów i teleportował się pod budynek, w którym mieszkał Alan. Jeżeli ktoś o tej porze miałby poratować go kawą i chwilą rozmowy był to właśnie on. Zanim jednak wszedł do środka, wyciągnął różdżkę i odpalił papierosa trzymanego w ustach. Zaciągnął się dymem, jakby od tego zależało jego życie. Dopiero gdy wypalił i przydeptał niedopałka, ruszył schodami na górę. Stając pod prawidłowymi drzwiami, zapukał dwa razy. Po piętnastu minutach, gdy tracił już resztki cierpliwości, drzwi otworzyły się, a na progu stanął jego brat.

- Nie uważasz, że za wcześnie na odwiedziny - mruknął zaspany, ale zrobił krok w tył i wpuścił niespodziewanego gościa. Cass znając doskonale rozkład mieszkania, sam skierował się prosto do kuchni. - Więc? - nalegał Al, przeczesując włosy.

- Nie zaproponujesz nawet kawy - odparł Cass rozsiadając się na krześle przy stole. Co spotkało się z westchnieniem brata.

Gdy do Alana dotarło, że nie pozbędzie się gościa, wstawił wodę i wyciągnął z szafki dwa kubki.

- Potrzebuje rady - zaczął bez ogródek, gdy parującą kawa wylądowała mu przed nosem, a jego brat zajął miejsce naprzeciwko.

- I nie może to zaczekać do jakiejś przyzwoitej godziny. - odparł, ziewając. Jeżeli miało to wprawić Cassa w zakłopotanie nic z tego nie wyszło.

- Pamiętasz o nielegalnym handlarzu smoczych jaj? - spytał, uważnie obserwując swojego brata. Już pół roku temu o tym wspominał.

Alan obudził się natychmiastowo, jakby ktoś wylał na niego wiadro zimnej wody. Spojrzał uważnie na drzwi, nasłuchując czy jego żona, aby na pewno się nie przebudziła. Milczał przez chwilę, po czym skinął twierdząco głową.

- Jedno ze smoczych jaj miało zostać sprzedane goblinom do Banku Gringotta i właśnie to jajo zaginęło. Jeżeli ktoś odpowiednio o nie dba, zapewne smok już się wykluł. A ja od pół roku błądzę po omacku, nie mogąc go znaleźć.

- Może ktoś pozbył się trefnego towaru - podsumował fachowo Alan. - Zresztą sam mówiłeś, że takie jajo może być wiele warte. Może w ogóle nie ma go w Londynie.

- Jeżeli nie znajdę tego smoka, mogę pożegnać się z robotą...

- Cass - przerwał mu stanowczo Al - Pomyśl! Jesteś jednym z lepszych smokologów dlatego też dostałeś awans. Znasz ich zwyczaje. Kto inny ma go znaleźć jak nie ty. Pomyśl tylko logicznie, przecież ten, kto ukradł smoka, nie będzie trzymać go w hotelowym pokoju. Jako fachowiec mogę powiedzieć ci tylko tyle, że nie ma przestępstwa bez motywu. I nie zawsze jest to chęć wzbogacenia się... - Umilkł, gdy usłyszał otwierane drzwi od pokoju i kroki na korytarzu.

- Powiedziałeś jej? - spytał szeptem Cass nim bratowa stanęła w kuchni. Nie musiał precyzować swojej wypowiedzi. Alan ze smutkiem pokręcił głową.

- Nawet nie wiem, od czego zacząć.

- Nie możesz zwlekać z tym w nieskończoność...

- Z czym nie może zwlekać? - spytała Taja, wchodząc do kuchni w szlafroku. Podniosła ze stołu kubek z niedopitą kawą swojego męża i wzięła duży łyk.

- Taja wyglądasz uroczo - przywitał bratową - zrobiłaś coś z włosami?

- Tak, dziś jeszcze ich nie szczotkowałam - odparła, palcami przeczesując rude pukle.

- Więc, co twój brat miał na myśli kochanie? - spytała, całując męża w policzek.

- Uważam, że Al nie powinien dłużej zwlekać i... - brat posłał mu mordercze spojrzenie - Powinien wreszcie przedstawić ci Felixa. - Oboje spojrzeli na niego jakby Cass był kosmitą i właśnie wylądował w ich kuchni. Wzruszył ramionami i dopił swoją kawę. - Było miło, ale muszę już lecieć.

- Może zostaniesz na śniadanie - zaproponowała Taja - Robin będzie zawiedziony, że przespał twoją wizytę.

- Taj może innym razem - odparł przepraszająco Cassian - Naprawdę mam dużo pracy. Powiedz Robiemu, że wpadnę jeszcze w tym tygodniu.

***

Długo zastanawiał się nad słowami brata. Alan jak zwykle miał dużo racji. Ktokolwiek ukradł jajo, musiał mieć przynajmniej minimalne pojęcie o smokach. Gdyby ten ktoś starał się sprzedać jajo Cass już by wiedział. Minęło wystarczająco dużo czasu, aby smoczek się wykluł i zaczął sprawiać kłopoty. Do chowania Spiżobrzucha potrzeba dużo miejsca i oddalonego sąsiedztwa mugoli w przeciwnym razie Cass już by wiedział. Skoro do tego czasu złodziej i smok zostają nieuchwytni, znaczy, że Cass musi zmienić taktykę. Długo szukał magizoologów, którzy mieliby wystarczające warunki do ukrywania stworzenia. Jeszcze więcej czasu zabrało mu stworzenie listy potencjalnych podejrzanych. Ostatecznie lista zawierała osiem nazwisk. I tym właśnie sposobem Cass od czterech godzin sterczał w cieniu i obserwował Magiczną Menażerię na ulicy Pokątnej. A ściślej rzecz ujmując, obserwował jasnowłosą sprzedawczynię. Ta głupia bezczynność bardzo go irytowała i tylko w ciągu tych czterech godzin kończył już swoją czwartą paczkę papierosów. Musiał zdobyć jakieś dowody, że dziewczyna jest w jakikolwiek sposób powiązana ze sprawą. Bo na razie miał jedynie tyle, że ma doskonałe warunki do przechowywania smoka oraz jest na tyle głupia, by móc to robić z tylko sobie znanych powodów. Lecz z każdą godziną coraz bardziej wątpił w swój plan. Dziewczyna była... zwyczajna. Rzetelnie wykonywała swoją pracę, opiekowała się zwierzętami, uśmiechała się do upierdliwych klientów. Cass postanowił, że jeżeli do końca dnia nic się nie wydarzy, odpuści i skupi się na pozostałych.

Naprawdę był gotów odpuścić, gdyby nie drobny fakt, że dziewczyna, wychodząc z pracy, zachowywała się bardzo nerwowo. Rozglądała się, jakby miała coś na sumieniu. Nie, żeby było to coś bardzo dziwnego, przecież każdy będąc obserwowanym przez cały dzień, czułby się nieswojo. Tylko że Cass bardzo się postarał, by wręcz zlać się z zaułkiem. Dziewczyna po prostu nie mogła go dostrzec. Może mężczyzna próbował doszukiwać się dziury w całym, ale zamierzał wszystko dokładnie sprawdzić. Obserwował dziewczynę tak długo, aż lecąc, całkowicie zniknęła mu z oczu. Wtedy spalił papierosa do końca i teleportował się do Winnington, gdzie mieszkała dziewczyna.

Już rano rozeznał się po okolicy, zanim zaczął swą obserwację. Podpytał również najbliższych sąsiadów, ale wszyscy mówili o pannie Edevane tylko ciepłe słowa.

Znów stanął w cieniu i czekał powrotu dziewczyny. Parę minut później jasnowłosa z pełną gracją wylądowała na ziemi przed domem. Cass dostrzegł, że była jakby bardziej zdenerwowana niż parę chwil temu. Dziewczę rozejrzało się nerwowo dokoła, jednak dzięki Zaklęciu Kameleona nie mogła go zauważyć. W pośpiechu wbiegła do domu, tylko raz jeszcze oglądając się za siebie.

Spojrzał na zegarek i odczekał równe dziesięć minut. Jeżeli miała coś do ukrycia, to był to najlepszy czas, by przyłapać ją na gorącym uczynku. Zdjął zaklęcie, odpalił ostatniego papierosa, jaki mu pozostał w paczce i raźnym krokiem ruszył przed siebie.

Stanął przed drzwiami i nim zdążył wszystko przemyśleć, zwinął dłoń w pięść i zastukał dwa razy.

Cisza i przeciągająca się zwłoka otwarcia drzwi była co najmniej dziwna. Gdyby nie fakt, że widział, jak wchodziła do domu, pomyślałby, że nikogo nie ma. Zastukał jeszcze raz, tym razem głośniej.

Dopiero wtedy po chwili usłyszał jakieś poruszenie. A nawet dałby głowę, że usłyszał typowy tekst osoby starającej się coś ukryć.

Usłyszał szczęknięcie zamka, a w drzwiach zobaczył wyraźnie wystraszoną dziewczynę.

- Pan w sprawie? - spytała, starając się nadać tonu większej pewności.

Szlak właśnie tego zupełnie nie przemyślał. Przyjrzał się dziewczynie uważnie i starał się przybrać niewinną, lekko zmieszaną minę. Dla lepszego efektu zaciągnął się szybko papierosem.

- Najmocniej przepraszam, że nachodzę o tak późnej porze - mruknął spoglądając na zegarek jakby wcześniej nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Przeczesał dłonią włosy, udając zdenerwowanie podpatrzone u brata. - O ile dobrze się orientuję był tu kiedyś "Przytułek dla Magicznych Stworzeń" - zaczął się błędnie tłumaczyć - Chodzi o to, że... poszukuję swojego... Psidwaka. - skłamał gładko i strzepnął popiół. - Więc pomyślałem... że, ale jeśli... Dekla nie widziałem już od roku, ale nadal mam nadzieję, że nic mu nie jest.

<Alyss? >

bella ciao!

Barriga llena, corazón contento.

Full stomach, happy heart.

♫

Imię: Edward

Nazwisko: Sanchez

Wiek: 30 lat

Status krwi: Półkrwi

Edukacja: Castelobruxo, Undines

Różdżka: Sztywna, pióro feniksa, ostrokrzew, 16 cali

Praca: Archeolog, egiptolog, konserwator, naukowiec

Związek: Brak

Orientacja seksualna: Biseksualny

Rodzina:

• Carlos Sanchez | 50 lat | Undines - ten rodzaj ojca, który wrzuci na głęboką wodę, żeby nauczyć pływać. Szorstki i wymagający, aczkolwiek kochający ponad wszelką miarę. Nikt nie rozumie jego żartów o pogodzie.
• Mireia Sanchez z.d Caballero | 45 lat | Daulphine - tylko trochę łagodniejsza wersja Carlosa w traktowaniu, ale ze znacznie wyższymi wymaganiami, zwłaszcza w stosunku do dzieci. Nie znosi lenistwa ani łgarstwa. Tak poza tym zawsze powita ciepłym posiłkiem w domu i naleje o kilka szklanek wysoko procentowych za dużo. 
• Carmen Sanchez-Sandiego | 28 lat Sylphs - młodsza siostra z jaką wykonał wiele głupich, naprawdę głupich wypadów oraz wspólnie żałuje grupowych błędów. 
• Guillermo Sanchez | 27 lat | Daulphine - braciszek skarżypyta, cholerny ulubieniec mamusi, zawsze i tylko i wyłącznie “naj”. 
• Enrique Sanchez | 22 lat | Daulphine - ten młodszy, jakiego można było wrobić w wiele rozmaitych wydarzeń.

Osobowość: Eddie to człowiek, którego nie da się przekonać do zmiany zdania żadnymi działaniami (co jest u nich rodzinne). Jeżeli się na coś uprze, to choćby było niemożliwe pod jakimś aspektem do wykonania, to ten ancymon i tak znajdzie sposób, żeby choć minimalnie odnieść sukces nad przeciwnością losu. Może to doprowadzić do kombinowania niczym najbardziej przebiegły złoczyńca lub mściciel. 

W kwestii ludzi oraz zwykłych relacji - potrafi flirtować ze wypatrzoną kobietą do upadłego, a ta prędzej czy później ulega temu akcentowi w połączeniu z całą resztą reprezentatywnych atutów mężczyzny. Podobnie może być, kiedy ma do czynienia z przedstawicielem swojej płci. Posiada w zanadrzu niecodzienne poczucie humoru, którym potrafi bawić niczym jednoosobowy kabaret. Nie oznacza to jednak, że faktycznie rozśmieszy po równo każdą z napotkanych osób. Bywa, że określa się go mianem “niepoprawnego” lub “wyjątkowo nieuprzejmego w tej swojej żartobliwości”. Meksykanin bywa przecież zbyt bezpośredni oraz otwarty... Do czego Europejczycy zdecydowanie nie są przyzwyczajeni. Wielu zatem stara się trzymać od niego z daleka, bo “jest zbyt głośny i przyciąga zbyt wiele uwagi”. Z całego swojego rodzeństwa to on uwielbiał od zawsze być w jej centrum tak najbardziej, łapać wszystkie spojrzenia przechodniów - byle żeby być na ustach przez pięć minut kapryśnej sławy. W końcu nikt tak nie uwielbia towarzystwa, jak pełnej pary ekstrawertyk po obchodzeniu najbardziej hucznych karnawałów na świecie! 

Rywalów w swoich dziedzinach dodaje mu na pewno ta nieposkromiona duma, która rośnie po każdym kolejnym mniejszym lub większym zwycięstwie. Przysłania mu to często potrzeby innych ludzi, jakim mógłby pomóc, ale tego nie zrobi ze względu na to, iż uzna coś za zbyt uwłaczające. Ogólnie rzecz ujmując - sobie pozwala na wszystko, ale komukolwiek innemu na niewiele. Ciężko jest więc właściwie z nim współegzystować na co dzień, chyba, że nie ma się nic przeciwko znoszeniu tak intensywnej osoby, zaznaczającej swoją wyższość na każdym możliwym kroku.

Historia: Urodził się w Guanajuato w Meksyku. To kolonialne miasto znajduje się przy bokach stromego wąwozu. Jego bogactwo pochodziło z pobliskiej kopalni srebra, niegdyś najbardziej produktywnej na świecie. Ponadto populacja studentów nadaje mu młodzieńczą, żywą atmosferę, zwłaszcza tymi licznymi kawiarniami (w tym popularną Café Conquistador) i barami. Jakby tego było mało, to znajduje się tam muzeum Diego Rivery, stąd ze sztuką zaznajomił się bardzo wcześnie, nie mając później z jej historią jakichś większych problemów.

Poza tym od dziecka praktykował wszelkie meksykańskie tradycje ze względu na pochodzenie, a także bardzo silne więzy rodzinne. Prababcie nadal utrzymują istnienie związków krwi ze starożytnym ludem majów, poza tym dzięki ich wiedzy Eddie pojął wiele niezapisanych faktów historycznych w tym związanych również z tamtejszą magią. 

Ale, ale! Wracając do początku - o dziwo ślub nie magicznego mężczyzny z czarodziejką nie wywołał skandalu, a wręcz aprobatę wśród zwykłych śmiertelników, którzy mawiali, że ofiara bogom będzie składana tak samo… Natomiast dzięki magii w niej płynącej być może nawet i lepsza. Nie odprawiono jednak żadnych rytuałów ani tym podobnych działań, aczkolwiek o ślubie prawi się nawet kilkadziesiąt lat później na wielkich zjazdach familii. Młodzieniec wówczas zdążył się połapać w imionach niezliczonych ciotek, wujków oraz stryjów, gdy powracano do opisywania tych samych zabaw. Nie wspominając o dalszym czy bliższym kuzynostwie. 

Dzięki swojej rodzinie stał się właściwie w pełni tym, za kogo go wszyscy obecnie mają. 

Ukończył tamtejszą szkołę magii z wyróżnieniami, a później zapuścił się aż do Anglii na lepsze studia historyczne i stworzenie nowych nici znajomości, a nabywa je banalnie szybko. Po zdobyciu następnych dyplomów, osiadł w ośrodku badawczym w Egipcie, gdzie słynie ze bezbłędnej znajomości wszelkich istniejących mitologii oraz przeplatanej kwestii magii między nimi (ale dzieli się nimi jedynie z czarodziejami). Muzeum w Kairze zdobyło dzięki niemu wiele eksponatów, jakie można oglądać po dziś dzień.

Aparycja: Wysoki na metr dziewięćdziesiąt dwa czarodziej półkrwi o ciemnej karnacji to całkiem coś odmiennego w Londynie, stąd zainteresowanie nim pojawia się już na samym wstępie ze względu na odmienność. Jego jasnoszare oczy wiecznie wyrażają czyste rozbawienie, jeśli nie kpiarstwo z jego rozmówcy, bo do tego wiecznie mu blisko. Zniewalający, biały uśmiech idealnie prostych zębów rodem z reklam past do zębów jest jednym z asów w rękawie Meksykanina. Eddie szczerzy się bowiem bardzo często, nawet nie musi posiadać do tego konkretnego powodu. Znalezienie go pochłoniętego własnymi myślami lub wyrażającego negatywne emocje praktycznie graniczy z cudem. Możliwe, że zręcznie je ukrywa lub właściwie praktycznie w ogóle nie czuje - obie opcje wydają się niezmiernie realistyczne.

Umiejętności:

• Gra na gitarze klasycznej - nie tylko pasja, ale również powinność!
• Śpiew - nie da się go zamknąć, zwłaszcza pod prysznicem. Dla bardziej zaznajomionych okazuje się, iż właściwie zgrabnie wyciąga dźwięki i rzadko kiedy fałszuje, choć nie miał nauczycieli.
• Taniec - ciężko u takiego imprezowicza o brak takiej umiejętności, czy to solo czy w parze z partnerem lub partnerką. 
• Prawo jazdy - ma problemy z parkowaniem równoległym wykonywanym tyłem do tej pory, ale udaje wtedy niewiniątko. Woli jeździć na rowerach, bo ich nie trzeba tankować. Na pustyni poruszał się natomiast najczęściej konno.
• Jeździectwo - ku zdziwieniu całej rodziny kupił sobie ziemię w Egipcie, gdzie odbudował sobie stary, arabski pałacyk połączony ze skromną stajnią. Obecnie trzyma tam kilka koni czystej krwi arabskiej.
• Nauki ścisłe - jest w nich znacznie bieglejszy w porównaniu z poniższymi.
• Nauki humanistyczne - pojęte na maksymalny poziom jego możliwości.

Ciekawostki:

• Jego praca polega głównie na wykopywaniu starożytnych grobowców. 
• Samodzielnie na co dzień przeprowadza badania nad zmumifikowanymi zwłokami faraonów, a potem dostarcza odpowiednie raporty do swoich książek ze dotychczasowych odkryć oraz rządowi.
• Naprawdę boi się skorpionów, ale nie oznacza to, że pozwoli im się panoszyć po swoich rzeczach.
• Kocha długie podróże po bezkresnych odludziach, choć najlepiej w jakimś towarzystwie.
• Ma wiele wpływowych sponsorów opłacających całościowo jego ekspedycje.
• Często dostaje zniżki na “ładne oczy” bez względu na to, kto go obsługuje.
• Jego ojciec zawsze mawiał, że Guillermo może i jest faworytem matki, ale to Eddie podbije świat, po czym przyniesie im znalezione skarby.
• Miał rację.
• Wymyślił własne zaklęcia na rozmaite fajerwerki.
• Tak, nimi też podrywa ludzi.
• Jest przewrażliwiony na punkcie swoich wąsów i używa do ich pielęgnacji najlepszych produktów.

Powiązania: 

• Vivien Lièvremont - studiowali razem na uniwersytecie londyńskim. Łączono ich często w grupę podczas ekspedycji prowadzonych typowo na zachodzie. Udzielali niejednokrotnie wywiadów do starych gazet po wielu wiekopomnych odkryciach, ale od wypadku Viviena w Stanach Zjednoczonych żaden z nich tego nie wspomina na głos.

Prowadzący: Nadchodzący Koszmar, Howrse: Fugitive Raven, gmail: fugitiveraven@gmail.com

Notka odautorska: Tylko jeden wątek na tą postać i już został takowy przyjęty.

od Lysanne do Cassiana

- Lyss, słuchasz mnie w ogóle? - z zamyślenia wyrwał ją wysoki ton kobiety stojącej za nią. Obróciła się więc i uśmiechnęła się przepraszająco jako znak, że na zadanie pytanie odpowiedziała by przecząco. Podniosła się z kolan, po czym ustawiła ostatnią puszkę z jedzeniem dla Kugucharów na wcześniej ułożonej piramidzie.

- Wybacz Gertrudo, zamyśliłam się – odparła spoglądając jak jej przełożona, podpierając się pod biodra, unosi jedną brew jakby w powątpiewaniu czy decyzja o przyjęciu jej na to stanowisko było dobrym pomysłem.

- Ostatnio zdarza ci się to coraz częściej, stało się coś kochanie? Przecież wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim – powiedziała strapiona czarnowłosa, a wyraz jej twarzy zelżał stając się bardzie pogodny, zachęcający do zwierzeń. „Niestety nie o wszystkim” przeszło Lysanne przez myśl.

- Naprawdę wszystko w porządku – odparła z uśmiechem i jakby od niechcenia chwyciła za szczotkę do podłogi – zamiotę jeszcze przed otwarciem – właścicielka sklepu rzuciła jej jeszcze jedno podejrzliwe spojrzenie po czym marudząc pod nosem coś o dzisiejszej młodzieży i o tym, że jej pracownica w końcu zgubi głowę, udała się na zaplecze.

Gdy tylko kobieta zniknęła za drzwiami blondwłosa odetchnęła z ulgą. Nienawidziła kłamać, brzydziła się tym jak niczym innym, dlatego próbowała sobie wmawiać, że nie mówienie o czymś to przecież nie kłamstwo. Choć mimo wszystko, jak bardzo nie próbowała oszukać swojego sumienia, to za każdym razem gdy pani Hatchwing pytała co u niej lub czy wszystko w porządku żołądek podchodził jej do gardła. Nie była dobrym kłamcą, miała wrażenie że wszystko po niej widać, a tylko takt rozmówcy nakazuje jej o tym nie informować. Z każdym dniem tajemnica coraz bardziej jej ciążyła. W końcu jak długo mogła ukrywać, że w domu ma smoka? Już sam ten fakt kwalifikował ją jako przestępce i czuła się z tym okropnie. W dodatku jak na przestępce to była dość kiepska, czuła na sobie wzrok każdego mijanego czarodzieja, a myśli ciągle podsuwały jej wizje, że wszyscy wiedzą i oczami wyobraźni widziała siebie jak ląduje zaraz w Azkabanie. A nie bardzo widziało jej się cela obok śmierciożerców. Potrzepała głową jak najszybciej wyrzucając te myśli ze swojej świadomości. Kontynuowała pracę, a zanim ostatnia szufelka została opróżniona wybiła dziewiąta. Sklep został otwarty a o przybyciu pierwszych klientów poinformował dźwięk dzwoneczków zawieszonych nad drzwiami. W sklepie już po paru chwilach zrobiło się głośno, a mieszające się odgłosy czarodziejów i czarodziejek mieszały się ze skrzekiem ropuch i pohukiwaniem sów. Większość przybyłych mieściła się w przedziale wiekowym między 10 a 15. Kalendarz wskazywał na sierpniowy poranek, więc były to dzieciaki, które otrzymawszy list z Hogwartu przybyły na ulicę Pokątną zaopatrzyć się w potrzebne do szkoły rzeczy. I choć do rozpoczęcia roku szkolnego zostało jeszcze trochę czasu, sklepy i deptak miały odetchnąć dopiero późną jesienią.

Lysanne dzień w pracy minął dość szybko i zanim się obejrzała słońce za sklepowymi witrynami zaczęło zachodzić, a ona sama sprzątała klatki ostatnich zwierząt powoli zbierając się do wyjścia.

- Ciekawa jestem czy ktoś w końcu kupi tego nicponia – powiedziała Gertruda podchodzą do legowiska duże Kuguchara o rudawym umaszczeniu. Ten nawet nie raczył na nią spojrzeć, lecz gdy postawiła kroki w jego kierunku prychnął niezadowolony.

- Jeśli nie sprzeda się do końca tygodnia, mogę zabrać go do siebie – zaproponowała blondwłosa również podchodzą do zwierzaka, na jej obecność kocur pacnął parę razy ogonem o podłogę, a gdy dziewczyna podrapała go za uchem zamruczał głośno.

- Może to i nie taki głupi pomysł, bo zdaje się nie lubić wszystkich na świecie poza tobą – na to stwierdzenie niebieskooka zaśmiała się perliście.

- Ależ skąd, po prostu jeszcze nie trafił na swojego czarodzieja.

Po tej krótkiej wymianie zdań obie kobiety wróciły do porządkowania asortymentu. Ostatnie poprawki pozwoliły im finalnie przekręcić wszystkie zamki o godzinie dwudziestej pierwszej.

Po ciepłym uścisku pożegnały się ze sobą i starsza z czarownic udała się w stronę kamienicy za sklepami, a druga wyciągnęła różdżkę i przywołała swoją miotłę by udać się w podróż do domku na obrzeżach Londynu. Gdy złapała za trzonek przeszedł ją dziwny dreszcz. Jakby przeczucie, że ktoś na nią patrzy. Rozejrzała się wokoło ale nikogo nie zauważyła. Przełknęła ślinę i zacisnąwszy zęby poczęła uspokajać się w myślach, że to tylko wybryk jej wybujałej wyobraźni i że jest przewrażliwiona. Utwierdziwszy się w tym przekonaniu odbiła nogi od ziemi i poleciała na wschód.

Podczas podróży jednak wciąż towarzyszyło jej uczucie jakby ktoś przewiercał jej plecy swoim dociekliwym spojrzeniem. Wtedy uznała, że już totalnie jej odbiło, bo przecież jakby ktoś śledził jej miotłę wiedziałaby o tym, nie bez powodu poświęciła po jej zakupie tyle czasu na zaklęcia ochronne. Gdy wylądowała przed gankiem rozejrzała się nerwowo parę razy i rozdygotana wbiegła do domu. Jeśli to była jedynie jej paranoja to stanowczo powinna zainwestować w jakieś herbatki uspakajające bo jak tak dalej pójdzie, zaglądając za ramie spadnie z miotły.

Nawet nie ściągając płaszcza skierowała swoje kroki do piwnicy po drodze ściągając zaklęcia ukrywające drzwi do jej zaczarowanych wybiegów. Wewnętrzny niepokój nakazywał jej sprawdzić czy smok dalej jest na swoim miejscu. I gdy otworzyła drzwi, mogła być pewna że tak właśnie jest.

Główne pomieszczenie jej pracowni wyglądało jak po przejściu tornada, a pół roczny spiżobrzuch ukraiński, niczym rozbrykane szczenie, bawił się drewnianym krzesłem jakby to był gryzak. Gdy zauważył Lyss ryknął i rzucił się w jej kierunku po chwili powalając ją na ziemie. Począł ją lizać po twarzy i zaglądać do każdej kieszeni szukając ukrytych smaczków.

- Sliverstone! Złaź ze mnie ty wielka jaszczuro, nie…. NIE GRYŹ MOJEJ MIOTŁY! Zły smok, ZŁY! -używając całej swojej siły, a i tak ledwo jej się to udało, wyszarpała się spod swojego zwierzaka. Z każdym dniem wydawał się coraz to cięższy i coraz bardziej rozbrykany. Dziewczyna podeszła do stołu wymijając wszystkie leżące na podłodze zbite flaszki po eliksirach, porozsypywane zioła i opróżnione w dzikim szale wiaderka ze świeżym mięsem. Krok w krok za nią, tyle że nie zważając na panujący bałagan podążał młody smok wymachując z zadowolenia ogonem.

- Tyle razy ci mówiłam, musisz być grzeczny jak mnie nie ma – kobieta zaczęła mówić do zwierzaka i wyciągnąwszy różdżkę, jednym z najprostszych zaklęć transmutacji zamieniła stojącą na stole zbitą wazę w dużych rozmiarów szczura. Silverstone od razu rzucił się za nim w pogoń, a Lysanne poczęła kolejnymi zaklęciami naprawiać meble w pomieszczeniu – nie możesz robić takiego bałaganu. W końcu ktoś cie usłyszy, a wtedy mi cie zabiorą. Już teraz wydaje mi się, że wszyscy wiedzą. Naprawdę nie chce by cie znaleźli, wtedy bank Gringota może się o ciebie upomnieć. Nie wiem jak mam ci to… - nie zdążyła dokończyć bo wtem rozległo się donośne pukanie do wejściowych drzwi. Lyss spojrzała w stronę wyjścia i nawet smoczątko zaprzestało zabawy w berka ze swoją zdobyczą. W domu momentalnie zrobiło się cicho. Dziewczyna przełknęła głośno ślinę. Nie spodziewała się nikogo o tej porze. Znowu przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz. Zmartwiona, cały czas trzymając różdżkę w ręku udała się by otworzyć. Po wyjściu z piwnicy w pośpiechu zabezpieczyła drzwi na dół, gdyż kolejne pukanie skutecznie ją pośpieszało.

- Już idę! - krzyknęła i podbiegła do drzwi. Zaciskając pięść na różdżce schowane w kieszeni płaszcza otworzyła. Przed drzwiami stał wysoki czarnowłosy mężczyzna z papierosem w ustach i nonszalanckim uśmiechu. Ręce trzymał w kieszenie, a jego wzrok mierzył dziewczynę odgóry do dołu.

- Pan w sprawie…? - spytała podejrzliwie unosząc jedną brew. Nie znałatego faceta, więc co sprowadzało go o takiej godzinie? Wyglądałpodejrzanie, więc kim był? Lyss błagała w myślach by nie był uciekającym śmierciożercą, bo może i jej dom mieścił się na uboczu i mógł wydawać się na dobrą kryjówkę, ale jeśli tak było, nie zamierzała oddać go łatwo.

<Cassian?>

od Hannah do Viviena

Zaparzyłam kawę w moim ulubionym kubku. Byłby cały brązowy, gdyby nie drobny rysunek z kotkiem, który nieco podrasowałam.

Upiłam łyka i od razu dodałam cukru, rozsypując przy okazji całą jego łyżeczkę po podłodze w kuchni. Przydałoby się porządnie wszystko posprzątać. Mieszkanie wyglądało jak wampirza nora, w dodatku zabałaganiona. Do tej pory się całkowicie nie rozpakowałam, a rzeczy w trzech pudłach kurzyły się od miesiąca.

Zerknęłam na zegar. W ciągu pół godziny powinnam się znaleźć w "Dziurawym Kotle", gdzie miała na mnie czekać Ava. Niespecjalnie mi się widziało tak wcześnie wychodzić z domu, ale umówiłam się z nią, gdy miałam wyjatkowo dobry humor. Powinnam nauczyć się bardziej uważać na słowa.

Szybko dopiłam kawę i podeszłam do lustra. Zazwyczaj narzucałam na nie starą koszulę Adriena, żeby mnie nie rozpraszało, ale wolałam uniknąć straszenia ludzi swoją twarzą.

Rany, wyglądałam jakbym była śmiertelnie chora. Co prawda chora byłam, ale raczej na głowę. Złapałam szczotkę i przeczesałam włosy, robiąc na głowie małą szopę. Uznawałam, że tak mi najlepiej. No, przynajmniej, gdy nie musiałam się jakoś wspaniale prezentować.

Na zewnątrz było ciepło, ale wcisnęłam na siebie długą, jasnobrązową spódnicę. Miała świetne kieszenie - wszystko się do nich mieściło i spokojna mogłam tam nosić różdżkę. Jedynym ryzykiem była możliwość potknięcia się i złamania jej, a wolałabym złamać nogę.

Zarzuciłam na ramię małą torebkę i wyszłam z mieszkania.

– Hannah, słyszysz mnie?

– Co?

Wyrwałam się z zamyślenia. Mój wzrok od razu napotkał zniecierpliwione spojrzenie Avy. 

– Wybacz. Co mówiłaś?

Czarnowłosa westchnęła.

– Pytałam cię, co robisz po południu. Twój brat zaprosił mnie na grupowy wypad do pubu. Mówił, żebym cię przyprowadziła.

– Nie mógł sam mi powiedzieć?

Dziewczyna wzruszyła ramionami. Zmrużyłam oczy.

– No dobra, to ja go zaprosiłam. Lepiej? Będzie parę osób z naszej paczki.

Zaśmiałam się.

– Nie przeszło ci, co?

– Spadaj – Ava naburmuszyła się. Adrien był jedynym osobnikiem młodszym od niej, którym przez dłuższy czas była zainteresowana. A ogólnie lista była długa. Mój brat jednak miał aktualnie jedną, wielką miłość - swoją pracę. Może smoki kiedyś upchną się tak, by zrobić w jego życiu miejsce na kobietę.

– Po południu zamierzałam przejść się po mieście.

– Możesz przejść się z nami.

Odwróciłam wzrok.

– Aha, masz na myśli mugolską wersję Londynu. Chyba nigdy nie zrozumiem, co widzisz w niej takiego interesującego. Może przejdziesz się tam kiedy indziej?

Skrzywiłam się.

– Po prostu nie mam dzisiaj ochoty się widzieć z większością znajomych.

– Siedzisz tu ze mną.

– Żeby dotrzymać słowa – uśmiechnęłam się połowicznie. Ava rzuciła we mnie kulką z serwetki.

Wreszcie zrobiło się chłodniej. Spacerowałam po centralnej części miasta, przyglądając się ludziom dookoła. Wyglądali tak bardzo zwyczajnie, a tak obco dla mnie. Często zastanawiałam się, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nie była czarownicą.

Przystanęłam przed wielkim, całkiem nowoczesnym budynkiem. Zwróciłam na niego uwagę, bo na tej ulicy jeszcze nigdy mnie nie było. Miałam tak wiele do poznania, że poczułam nagły przypływ ekscytacji.

Muzeum. Historii naturalnej. Paleontologii? Czyli czego? To słowo coś mi mówiło, ale nie do końca byłam pewna, jakiej dziedziny dotyczy. Historia naturalna jednak brzmiała obiecująco, więc weszłam do środka.

Kupiłam bilet i od razu wiedziałam, że nie pożałuję. No tak, dinozaury! Cóż, w szczególności one. I inne takie, bo chyba nie wszystkie się w ten sposób określa. Średnio się orientowałam w fachowym nazewnictwie czy historii, ale lubiłam gady. Gdyby niektórym dorysować skrzydła - smoki jak żywe. Zrobiło mi się głupio, że w gruncie rzeczy patrzyłam na świat jak typowa czarownica, która zapomniała, że mugolski świat oferował więcej, niż ktokolwiek mówił na głos.

Weszłam do dużej sali, na środku której znajdował się szkielet ogromnego, wodnego zwierzęcia. Nawet nie zainteresowała mnie tabliczka przyczepiona do podestu, na którym stał. Dlaczego nikt wśród czarodziejów o tym nie mówi?

Patrzyłam na wielką czaszkę jak zahipnotyzowana. Wiedziałam, czego poszukam w encyklopediach i co będę później malować. Spektakularny szkielet jaszczura z rodzaju mozazaurów. Nie mogłam się powstrzymać. Wyciągnęłam rękę i delikatnie przesunęłam palcami po kości czaszki. Jakbym głaskała domowe zwierzątko.

– Zakaz dotykania eksponatów.

Wzdrygnęłam się i gwałtownie odwróciłam. Grupka ludzi patrzyła na mnie bez słowa. Facet, który zwrócił mi uwagę, wrócił do opowiadania o stworzeniach, których szkielety właśnie mijali. Szybko odwróciłam wzrok. Z jakiegoś powodu wciąż czułam na sobie spojrzenia ludzi dookoła i choć były to prawdopodobnie tylko moje lęki, wsunęłam rękę w kieszeń i machnęłam różdżką. Nałożyłam na siebie zaklęcie, którego nauczyła mnie mama. Używała go we Francji, gdy chciała, by mugole jej praktycznie nie zauważali, by żadna niemagiczna osoba nie zwracała na nią przez jakiś czas uwagi. Nie wiedziałam nawet, czy je wymyśliła ze względu na swoje potrzeby, czy takie już wcześniej istniało. Ważne było, że działa - sama testowałam je nie raz.

Poczułam się nieco pewniej i podpięłam się do grupki ludzi z przewodnikiem, który chwilę wcześniej mnie upomniał. Wyglądał niemal jak typowy mugol, którego mogłam minąć na ulicy, ale było w nim jednak coś… nietypowego. Może to kolorowe pasemko na jasnobrązowych włosach?

Z uwagą słuchałam słów młodego przewodnika. Fascynowało mnie, z jaką pasją mówił o istotach, które nie żyją od milionów lat. Trzymałam się bezpiecznie z boku, tak, bym jednak mogła wszystko słyszeć. Łącznie z ciekawskimi pytaniami dzieci, które towarzyszyły grupie.

Wycieczka chyba dobiegła końca, bo mały tłum się rozszedł, a przewodnik zniknął mi z oczu. Nawet tego nie zauważyłam, bo aktualnie moją uwagę przyciągnął szkielet nieznanego mi dinozaura.

– Wyglądasz groźnie – odezwałam się.

Jego ostre szpony wystawały lekko poza linkę oddzielającą zwiedzających od skamielin. Tym razem pewnie wyciągnęłam rękę i przyłożyłam opuszek palca to pazura. Był zaskakująco ostry.

– Co ja pani mówiłem?

Znieruchomiałam. Jak? Nie zdjęłam jeszcze zaklęcia.

Odwróciłam się. Przede mną stał przewodnik z laską. Poprawił okulary, patrząc surowo. Z jakiegoś powodu unikałam jego wzroku.

Musiałam wyglądać na mocno zdezorientowaną albo sprawiać wrażenie, jakbym była niespełna rozumu, bo wyraz jego twarzy powoli zmieniał się na nieco zdziwiony. Stałam, milczałam z uchylonymi ustami, a przez moją głowę w ułamku sekundy przechodziło mnóstwo myśli.

Źle rzuciłam zaklęcie? Może nie powinnam tak szastać magią niewerbalną?

Uderzyła mnie pewna myśl. Może właśnie to mi nie pasowało w facecie. Może spotykałam w mugolskim świecie więcej osób podobnych sobie, niż sądziłam. Bezprecedensowe pytanie o bycie czarodziejem utknęło mi w gardle. Gwałtownie się wyprostowałam i pospiesznie wyminęłam mężczyznę.

Boże, chyba już nigdy nie będę mogła wrócić do tego muzeum.

– Torebka.

Stanęłam w miejscu. Spięta, znów się odwróciłam, żeby zobaczyć przewodnika wyciągającego rękę z moją szmacianką. Sztywno odebrałam własność, kiwając głową z przepraszającym uśmiechem.

<Vivien? Wybacz, dopiero wracam do formy, haha>